Bazen, asırlar önce kazanılış bir savaşın kaybedilmesine sızlanıyorum. Neden diyorum, neden terk ettiniz tepeyi, neden dinlemediniz emri? Kaderde bu sonuçtan başkası yazmıyor, biliyorum.

Bazen, sokakları kan gölüne dönmüş, aylarca kan kokan Kudüs’e ah ediyorum.  Soruyorum, neden bizim dinimiz bize ahlakı, hoşgörüyü kazandırmışken sizin dininiz size insanlık adına hiçbir şey veremedi? Neden barış içinde yaşayalım çağrımız tarafınızca göz ardı edildi? Bir umut işte benimki, soruyorum ama cevap alamayacağım, biliyorum.

Sonra bazen, saltanat hırsı yüzünden ölen yüzlerce gence üzülüyorum. Cevap arıyorum, neden şanlı tarihe böylesine acı bir iz bıraktınız, değer miydi, diyorum. Değdi mi? Karşılaşacağım tek şey boş gözler, biliyorum.

Bazen, yüzyıl öncesi için ağıtlar yakıyorum. Düşmana karşı savaştığını zanneden Müslümanların düşman saflarında ne işi olduğunu merak ediyorum. Yatıştırıcı bir şeyler duyarım umuduyla diyorum ki, neden savaş esnasında birbirinizi öldürdüğünüz ellerle, ateşkes ilan edildiğinde düşmana verdiğiniz konserveyi tutan aynı ellerdi? Cevaplanması zor sorular bunlar, biliyorum.

Bazen de Bosna’ya ağlıyorum. Ben en çok Bosna’ya ağlıyorum. Hüngür hüngür ağlıyorum, öfkeden kalbim yerinden çıkacak ama yine de soruyorum; neden tek isteği Avrupa’da, barışın hâkim olduğu bir egemenlikte yaşamak isteyen bu millete tarihte eşine az rastlanan bir katliama başvurdunuz, diyorum. Katılaşmış kalpleri hiç bir gözyaşı, hiçbir vicdan ateşi durduramaz, biliyorum.

Mısır, Filistin, Irak ve Suriye. Feryatlarım göklere yükseliyor. Tarih boyunca akıtılan kan nasıl durmadıysa gözyaşlarımın da ardı arkası kesilmiyor. Eğer ağladığım kadar silinecek olsa yaşanmışlıklar durmadan ağlar, ağıtlarımca acılar iyileşecek olsa ateşi harlar, insanlık tarihi serzenişlerimle beyaz bir sayfadan farksız olacak olsa durmadan yazardım, biliyorum. Hayallerimi de, ah’larımı da, üzüntümü de bilen biri var, biliyorum.