Bir ülkenin, bir devletin, bir milletin istikbalini şekillendiren en önemli unsur eğitimdir. Eğitim iyi ise gelecek parlak, kötü ise gelecek de karanlıktır.

Ülkemizde yapboz tahtasına dönen eğitim sisteminin pek de iç açıcı olmadığını görüyoruz. Sürekli yapılmaya çalışılan düzenlemeler de bunun ispatı zaten.

Eğitim kişiye öncelikle bilgi ve kültür kazandırmalı, bununla birlikte ahlak ve karakter terbiyesi vermeli, aynı zamanda bireylerin sanat ve estetik algılarını da geliştirmelidir. Her çocuğun sıralarından geçmek zorunda olduğu okullarımızda, saydığımız bu özelliklerin kazandırıldığını söyleyemiyoruz maalesef.

Eğitimde şekilcilikten öteye geçemiyoruz. Nitelikli insan yetiştirmek yerine, üniversite mezunu sayısını arttırmakla övünüyoruz. Selçuklu mimarisinde okullar yapıyoruz ama geçmişle geleceğin bütünlüğünü bozan, geleneklerini unutturan, kültürüne yabancılaştıran bir müfredatla yetiştiriyoruz gençlerimizi. Bu müfredat; etiği öğretiyor ama ahlakı öğretmiyor, değerler eğitimini veriyor ama maneviyatı öğretmiyor, yasal olanı öğretiyor ama helal ve haramı öğretmiyor.

Ezbere dayalı ve sınav odaklı işleyen eğitim sistemimiz; şuurdan ve idealden uzak, okumaya ve öğrenmeye düşman, “Kendiniz hakkında bir yazı kaleme alın!” denildiğinde bile ilk durağı google olacak kadar hazır bilgiye alışmış; “dert” mefhumundan korkarak, gelecek ve dünya meseleleri konusunda hiçbir konuya aldırış etmeden yaşayan, zamanı doldurma değil zamanı öldürme niyetinde olan bir nesil yetiştirmektedir.

Kapısına “Okul” tabelası asmakla bir bina okul olmuyor. Çocuklarımızın eğitim aldığı kurumlar, onları donanımlı bir şekilde geleceğe hazırlamak yerine, tek tipleştirip sıradanlaştırıyor ve vasıfsız bir hale getiriyorsa; orası bizim için bir okul değil, felaket haline gelir.