Konsantre edilmiş hayatları tüketip, sindirme derdindeyiz artık.

Ne uzun uzun okumalarımız ne doya doya bakmalarımız ne de sabırla sevmelerimiz var.

Başlamadan biten bir yığın muhabbetin, savaşmadan kaybeden Donkişotları olduk.

Bakmadan galeriye yığılmış yüzlerce resim, rehberde simaları hatırlanmayan onlarca isim!

İhtiyaç olduğundan değil, alma hastalığına yakalanmanın sahipsiz reçetesizliği dolanıyor elden ele...

Sayısını, neye ihtiyacın olduğunu bilememek değil, israfın boyunu aşmışlığı ilerliyor günden güne...

Hayır! Bu ahir zaman hastalığından ziyade, kasıtlı ayaklarımızın altına döşenmiş israf tuzağı.

Sefer tası gibi evleri saray yapma telaşı, sadelik hissini yakalamak için dökülen binlerce lira.

Kendi mahallesindeki esnaftan bir haber avm hayranları ve gerek olur düşüncesi ile alınıp, stoklanan bir dolu gereksiz eşya.

Bunları dertlenip, üst üste koyduğunda, kendinden başka kimseyi düşünemeyen ve ne yapsa mutlu olamayan kanaatsiz insan toplulukları olduk maalesef.

İslam’ın şuuruna ters "bana değmeyen yılan bin yıl yaşasın" derken, bir de o yılanı ellerimizle besler olduk.

Yarışır olduk şık rüküş derdi taşıyarak, onun kocasının aldığı hediye diğerinin dilinde mermi oluyor her gece.

Eşleri karşılaştırma, çocukları yarıştırma, kötü okul, iyi etüt savaşları, ders notları derken hem insanlığı, hem de insanca kalma dersinden sınıfta kaldık.

En güzel, en iyi, en pahalı, en marka demekten; en dürüst, en takva, en Salih ve Saliha olmak aklımıza gelmez oldu.

Rızkı verenin Hüda olduğunu unuttuk, iki günlük dünya için, üç ömür yaşayacak derecede dünyaya tamah eder olduk.

Bir korku girdabı sarmış yarınımızı, ne olacak, ne olacağız, ne yapacağız diye...

Kimse sormuyor, yarın ben burada olacak mıyım diye!

Enini sonunu bildiğimiz dünyaya aldanır olduk.

Ah ahir zaman diye bütün suçu atmak isterdim üzerine ama oda biliyor, ben de...

Dünya oyun ve eğlenceden ibaret bir gölgelik, oturup kalanlara. Kimler geldi, kimler geçti ve kimse kalmadı bu yalan dünyada.

Ne kadar boş şeylere vakit harcayıp ne çok üzülüp ne boş şeyler ile oyalanıyoruz.

Bizimle gidecek sadece yaptığın salih ameller, o da nasip olursa bilmiyoruz!

Hatırla! Bu fani dünyaya, bâki bir hayatı kazanmak için gönderilmiştik oysa.

Unutma! Ozanın dediği gibi " Özde ben bir insan olmaya geldim" diyerek devam etmeliyiz çıktığımız bu yola!