Eski milli görüşçülere bir mektup yazdık. Size bir fıkra anlatayım. Bize bir ders olsun.

Mücahid’e babası: Oğlum bak bakalım ezan sesi hangi camiden geliyor?

Mücahid: Bizim camiden geliyor, baba.

Baba: Aziz Allah Celle Celâlühü

Kabul buyurursanız bu defa bize seslenmek istiyorum. Bir tarafta açılmasın diye kapılarını sımsıkı tuttuğumuz, girmesin kimse diye etrafına dikenli teller ördüğümüz, ümmetin kurtuluş reçetesi ‘Milli Görüş’ duruyor. Öbür tarafta biz duruyoruz. Evet, biz! Hani şu MGV’den sonra tası tarağı toplayıp gitmek yerine AGD ile yoluna devam edenler. 

‘Aranızda Erbakancı varsa dışarı çıksın!’

Biz bu sözden nasibimizi almadık mı acaba? Bir cemaat olmadığımızı beyan ederken, farklı olduğumuzu en azından dile getirebilecek bir yiğit bıraktık mı geride? Dilimize vuran kalbimize vurmuyor mu mesela? Dönüp kendimize bakmak için yeterince cesaretimiz yok mu?

Başkaları için belirlediğimiz sınırları nefislerimiz çoktan geride mi bıraktı?

El hak davamız İslam’dır. Peki, yaşantımızın hiç önemi yok mu?

İkindinin sünnetini kılmaktan daha önemli bir işin yok senin. Kendini kandırma!

Milli görüşçüyü bir metre öteden tanıyabilir misiniz? Dahası o, sizi tanıyabilir mi?

Alnınıza yazdıysanız belki…

Kim milli görüşçü? Milli görüşçü kim?  Milli Görüş kim, biz kim?

Kimler nereye gidiyor? Biz nereye gidiyoruz?  

Siyonizm’i anlatmadığımız tek bir insan kaldı mı çevremizde? Peki ya kolanın tadına bakmayan…

Hacı baban faizin dünya gerçeği(!) olduğunu bilmiyor olabilir ama oğlun cebinde kaç kredi kartı var sayabilecek yaşı çoktan geçti. Uyan!

Çeki düzen verelim. Yüreklerimiz dağlar kadar büyüyüp azimlerimiz kayalar kadar sağlam oluncaya dek…

İğne kime müstahaktır biz bilmeyiverelim. Çuvaldız dostumuz olsun varıp yolumuza gidelim.

Selametle…