Bu mektubu dilinize okutun, kalbinize dinletin, amel edin kardeşlerim!

Ben sizin gibi adamlar tanımadım hiç. Bir davanız var İSLAM diye yazılıyor, TEKBİR diye okunuyor. Her nasıl oluyorsa kulaklar TEKFİR diye duyuyor.

Bir tebliğ metodu ürettik ki sormayın gitsin.

Can yakmadan, kalp kırmadan kimseye selam vermiyoruz.

Bu dava öyle basit değil, çünkü bize şuur, hidayet nasip eden Allah’a şükretmeden önce, omuzlarımızdaki yükü paylaşmayan kardeşlerimize bir hesap soralım.

İsrail taş atıp yorulmasın. Amerika hiç yerinden kalkmasın. Biz Müslümanlar birbirimize yeteriz. 

(Haşa) Cenneti tekelimize veren kim? Cehennem bileti kesmeyi kimden öğrendik?

Yahu adam bin bir pisliğe insanları çekmek için söylenmedik güzel söz bırakmıyor. Sen Cenab-ı Hakk’ın yoluna dikenler serpiştiriyorsun.

Meyli bana değil zaten,

Fikrini değiştirmem lazım. 

Putuna söversem beni taşlar.

Översem de ben kendimi taşlarım.

O halde mesele basit: 

“Allah'ın rahmetinden dolayı, sen onlara karşı yumuşak davrandın. Eğer kaba ve katı kalpli olsaydın, şüphesiz etrafından dağılır giderlerdi. Onları affet, onlara mağfiret dile, iş hakkında onlara danış, fakat karar verdin mi Allah'a güven, doğrusu Allah güvenenleri sever.”

(ÂLİ İMRÂN – 159)

Sen Allah(cc.)’ın dinine hizmet ettirdiği bir kulusun,

Dilin karar versin; arkandan bülbüller mi ötsün, köpekler mi ulusun?