Sabah saat 6.30 civarı bir ölüm haberine uyandım aniden. Bugün derin düşüncelerin günü dedim kendi kendime…

Sabah namazının bittiği zaman, selam ve duadan sonra aldığım bir haber üzerine merhumun ruhunun şad oluğunu öğrendim. Oda gitmişti… Yılların deviremediği çınar artık ölmüştü. Yatağa çöktüm ve biraz düşünmeye ihtiyacımın olduğunu hissettim. Bugün derin düşüncelerin günü dedim kendi kendime… Eski zamanlar geldi bir an aklıma. Nede güzeldi o zamanlar. Çok severdi bizi rahmetli. Cana yakındı. Olağanüstü iyimser ve tek ayağıyla çabalayan bir kahramandı. Biraz gözlerimin yaşardığını hissettim. Eskiler birer birer eriyordu gözlerimizin içine baka baka… Ve git gide bizler eski oluyorduk. Belki bundan yıllar sonra benden sonra gelen birileri benim için ‘’heyhat eski bir çınarı daha devirdi zaman’’ ya da ‘’ eskilerde birer birer gidiyor deyip’’ iç çekecek ciğerlerini yakarcasına… Belki bunu düşünürken karanlığa biraz daha fazla gömülen dünyanın haline bakarak ‘’ Onların zamanı ne kadar da güzel ve sakindi’’ diyecek, yaşadığı zamanın kıymetini bilmeyerek. Sonra durdum ve kendime geldim bir an. Evet! Ölüyorlardı, öldü, öleceğim… Nerede veya ne zaman önemi olmadı hiçbir zaman. Ama ne için öldü ya da ne için öleceğim? Ölüm sonsuz karanlığa açılan bir kapı. Veyahut sonsuz refahın tek yönlü giriş bileti. Yaratan vermiş elimize bir seçme şansı. İnsan ne ile yaşar? Sorusunu hiç önemsemeden, İnsan ne uğruna can verir? Sorusuna takılıyorum. Boş yaşayıp bir hiç uğruna ölmek, ya da hoş yaşayıp yâr uğruna ölmek… Güzel ölmek, güzel için ölmek…

Sonra çıktım derin düşünceler diyarından. Böyle dar zamanlarda böyle ibret verici ve düşündürücü olaylar bizi bize tanıştırır. Bizi bize, rabbi bize hatırlatır. Tevazu ile bir dua yolladım merhumun arkasından. Sonrada kendim için bir şükür… Bin şükür…