Siyaset, toplumu idare etme, toplumda oluşan çatışmaları uzlaştırabilme sanatıdır. Bugünün dünyasına yön veren temel iki siyaset anlayışı olan İslam Siyaset Felsefesi de Batı Siyaset Felsefesi de, farklı yollardan gitseler de, oluşabilecek kaos ortamlarında halkın çıkarlarını uzlaştırarak anarşiyi ortadan kaldırmayı amaçlar. ‘Farklı yollardan gitseler de’ diyerek aradaki farkı hiçe saydığımızı zannetmeyin. İslam Siyaset Felsefesi il Batı Siyaset Felsefesi’nin farklı yollardan aynı eylemde bulunması, Habil ile Kabil’in ikisinin de kurban etmesi gibidir. İkisi de kurban etmiştir birşeyleri ancak niyetlerdeki farklılık, şu an yazdığım yeri ve hatta okuduğun yeri bile etkilemiştir. 

Yine aynı şekilde İslam Düşüncesi’nde de Batı Düşüncesi’nde de yöneticilerin halk gibi olduğu, halk nasıl bir durumdaysa yöneticilerin de öyle olduğuna dair öngörüler vardır. Hele ki demokrasi uygulanan bir yerde, yani çoğunluğun doğru olduğu bir yerde, yöneticilerin halk gibi olması kuvvetle muhtemeldir. Türkiye de demokrasi ile idare edilen bir ülke olduğundan, siyasetçilerin durumları da halkın yansıması oluyor. Son dönemdeki siyasal üsluptaki değişmeler de bu durumdan farklı değil.

Zaman, maddedeki değişime bağlı olan bir şeydir. Örneğin, ekmek ilk günkü gibi taze kalsaydı, sevgiler taze kalsaydı, güneş batmasaydı, kan damardan başka bir yere akmasaydı zaman kavramı olmazdı. Siyasette, zamanın geçtiğini siyasilerin üsluplarının çürümeye başlamasından anlıyoruz. 90’lı yıllarda liderlerin birbirleriyle olan şakalaşmalarından, nazik üsluplarından konu açıldığı zaman ‘Nerede şimdi öyle liderler?’ sorusunu ortaya birisi illa ki çıkarıyor.

Bugünün liderleri, birbirlerini sürekli itham etmekle ve aşağılamakla en iyi siyaseti yapabileceğini düşünüyor. Ya da bu şekilde ikna edebileceklerini düşünüyorlar toplumu. Bilginin en kirli kıvama ulaştığı böyle bir çağda, toplumun kirli bilgiye en çok değer verdiği bir çağda, siyasilerin de farklı bir üslup kullanması zor bir ihtimal gibi zaten. Ancak, yönetici olanlarımızın, yönetmeye aday olanlarımızın, ‘toplumdaki çatışmaları uzlaştırma’ çabası içinde olmaları gerekmektedir. Zira topluma yön vermeden evvel, böylesine önemli bir işte nasıl hareket edilmesi, nasıl bir dil kullanılması gerektiğinin idraki gerekir. Meclisimizdeki partiler, üsluplarıyla adeta dar alanda kısa paslar yapıyorlar. Karşısındaki siyasi hareketi küçük düşürmek adına, liderin ailesini dahi meydanlarda seçim malzemesi olarak kullanıyor artık siyasetçilerimiz. Bazıları insanları sokağa dökmek için galeyana getirirken, diğerleri de halkın geri kalanını evde zor tuttuğunu iddia ederek gözdağı veriyor. Bazıları ‘barış’ adı altında yapılan katliamlara destek çıkarken, bazıları da ‘ya sev ya terk et’ diyerek onları sindirebileceğini zannediyor. Nihayetinde hiçbiri toplum menfaatlerini bir bütün olarak görmüyor ve halkı kutuplaştırıyor. Ben, yine de reel-politiğe ‘eyvallah’ etmeden, Allah’ın ayetini torpile malzeme etmeden, Hz. Ömer’in adaletini, Hz. Ebubekir’in zühdünü ve Resulullah’ın (s.a.v.) siyasi üslubunu benimsemek isterim.

Bizlere de düşen, bunca kokuşmuşluğa, çürümüşlüğe, kine ve kibre rağmen, orta yolda itidalli bir şekilde durabilmektir. Bizler, ne kendi davamızı haklı göstermek için başkalarına hakaret edebiliriz, ne de davamızı şirin göstermek için tozpembe kibarlıklarda zillete düşebiliriz. Gayemiz, demirin ve buharın gücünün üstün tutulduğu bu çağdan hakkıyla geçebilmektir.